Een dolk in de rug

Ze zeggen dat het overleg belangrijk is. Dat het over vrede gaat. Ze willen me spreken, de Portugezen, in Fort Kastella. Dat is een groot stenen kasteel dat de Portugezen mochten bouwen hier op mijn eiland Ternate. Ik weet dat het gevaarlijk is. Maar ik moet gaan. Voor mijn volk. Voor duidelijkheid. Voor vrede.

Ik laat mijn wapens achter. Ik neem geen zwaard en geen mes mee. Alleen woorden. Mijn mannen staan nog bij de poort, maar ik stap alvast naar binnen. De muren zijn hoog. Koud. De Portugezen heten me welkom. Maar hun glimlach voelt leeg. Leeg als een val. We praten. Tenminste, dat doen zij. Over afspraken. Over vertrouwen. Over de toekomst. Dan wordt het stil. Te stil.

Mijn hart begint te kloppen. Mijn adem gaat sneller. De lucht wordt zwaar. En ik weet: dit is geen overleg. Dit is een val! Wat zijn ze van plan?

Ik voel iets in mijn rug. Een dolk? Alles gaat ineens in een flits. Ik val op de grond …

Beste mensen, ik ben Hairuns zoon, Babullah. Mijn vader kan zijn verhaal niet afmaken. Daarom vertel ik jullie hoe het afloopt met mijn vader in Fort Kastella. Ik sta buiten bij de poort bij de andere mannen. Ik wacht en wacht en wacht. Wat duurt het lang! De zon gaat al onder en nog is mijn vader niet terug. Waar blijft hij? Wat is er aan de hand? Ik voel: hier gebeurt iets verschrikkelijks!

Er komen soldaten naar buiten. Ze lopen langs me heen. Geen groet. Geen woorden. Alleen stilte. Nu weet ik het zeker: de Portugezen hebben mijn vader vermoord! Ik zwijg maar vanbinnen gaat er een vuur in mij branden. Ik moet weten wie dit gedaan heeft. Voor mijn vader. Voor Ternate. Voor ons volk.